Kuier ons die pasafgelope sondag saam met die oom se broer en sy vrou by die landbou museum en die ou plaasopstal en werf,
So n mooi ou huis het altyd vir my n bekoring.
Daar is n waardigheid in die karakter van so n ou huis, n rustigheid in die atmosfeer,
en n mens voel dit sommer by die intrapslag aan.
Dit voel vir my of ek op onsigbare spore loop, asof ek luister na die naklank van woorde wat lank terug gepraat is.
Die elke dag se lewensgang van baie geslagte het n onskatbare kwaliteit aan die interieur van die huis gegee...
Die ou koolstoof laat my verlang na ma se kombuis...
Die spens...
Dit is en bly nog maar enige vrou se trots en verlange:
n paar spensrakke vol konfyt en gebottelde vrugte, helder en glaserig deurskynend.
Ek koester nog altyd n hoe verering vir die soort van preservering, en ek sien in my geestesoog hoe die vroue van daardie tyd: inmaak, berook, pekel en droog...
Hoe maklik ons hedendaagse vakuumverpakking!
Die granaatboom buite op die werf laat my met n skielike pyn terugverlang na my grootwordwerf en proe ek weer die granaatpitte in my mond...
Die outydse water handpomp laat my half skuldig voel oor al die blink waterkrane in my huis...
Ek kyk met verwondering na die groot versameling plaas inplimente, trek dier voertuie, en trekkers,
Die oom en sy broer herken nogals n paar van hulle...
Die resturant bedien die heerlikste tradisionele etes...
bobotie, groenboontjies, pampoenkoekies..
Die ou plaas werf...
van die oomblik wat jy daar arriveer, kan jy die geskiedenis, sien, ruik, voel en proe!
Dankie ouboet vir n heerlike dag, wat my weer vir n oomblik laat stilstaan het om my hoed te lig vir die mense van daardie era en die groot stuk geskiedenis wat hulle vir ons nagelaat het.
No comments:
Post a Comment