WAT?

Wat kan n mens self doen om die werking van jou gees op gesonde wee te lei?
En wat is die geheim van die mense wat, ten spyte van die onberekenbaarheid van die lewe, ten spyte van die wispelturigheid van omstandighede, tog nog gelukkig en gesonde mense bly- gesond na die die liggaam en na die gees?

Werk- straf of seen:

As ek dink aan al die moontlike faktore in die lewe wat kan mee-help om ons gelukkig of ongelukkig te maak, dan is die werk wat ons doen seker een van die belangrikste!
Want die werk wat ons doen is iets wat nooit ophou nie, ons bly bewustelik of onbewustelik daarmee besig...
Ons verdien ons leeftog deur die werk wat ons doen, ons bestee n groot deel van ons liggaamskragte en geesteskragte daaraan. Ons werk maak vir ons die verskil tussen selfstandigheid en afhangklikheid. dit kleur ons hele lewe...

Een van die jammerlikste verskynsels van ons tyd is dat die werk wat ons van dag tot dag moet doen, vir so baie mense n straf en n vloek geword het in plaas van n seen. Vir baie mense verdwyn die skeppingsvreugde en arbeidsgenot uit hulle werk. In plaas dat hulle arbeid vir hulle n lus is, bejeen hulle dit met traagheid en n gebrek aan geesdrif...

Dit is wel nie vir elkeen moontlik om die soort werk te doen waarvoor hy aanleg het of waarin hy belangstel nie. Baie soorte werk is eentonig en vervelig, en dit is n feit wat ons nie kan ontken nie. Maar nou kan ons ons ook nie van die feit losmaak dat ons, indien ons gelukkig en geestesgesond wil bly, op die een of ander manier moet probeer om bevrediging in ons werk te vind nie!

Omgewigsfaktore speel beslis hier n groot rol. Die stryd om te bestaan is swaar en die lewenskoste is abnormaal hoog. Dit beteken dat mense dikwels moeg en ondervoed is as hulle werk toe gaan. Hulle lewe in ongunstige omstandighede en werk dikwels in nog ongunstiger omstandighede.
Hierdie faktore skep n onvermoe en n onwilligheid om te werk.

Ons moet tog almal werk om te lewe. Dit is n voorreg om te kan werk en n regverdiging vir n mens se bestan. En as dit nie die geval is nie, is dit lewensnoodsaaklik om n verandering te probeer maak...

Die stil diktator...

Besluit ek en n vriendin hierdie afgelope week ons voel ewe moeg en papgeslaan deur die gesukkel van die lewe, ons dollie ons op, verf ons lippe stopstraat rooi en gaan doen 'windowshopping' in n ou deel van die stad...
Nie een van ons eers geld vir n koppie koffie nie, maar ons gaan 'shop'!

In die oudste deel van die stad stap ons n winkeltjie binne wat stink van die geskiedenis. Net binne die ingang loop ek my byna didnis teen n dogtertjie, sy het n rooi strik in haar hare en n ballon in haar hand. Nadat ek haar weer mooi staangemaak het op haar plek, vertel die vriendelike winkelmeisie aan ons die ou dingetjie is deur die genade gespaar en sy is vanjaar 81jaar oud. Sy het haar kinderskoene nog nooit ontgroei nie...
Sy is n winkelpop!
Op die volgende hoek staan nog een en sy het n paar koue, groot, plastiek oe, ons word vertel sy is vanjaar vyftig jaar oud en haar naam is Heidi.
Sy is uitgedos volgens die jongste mode, haar vel is rosig, glad en sonder plooie. Dit tref my dat sy oor nog vyftig jaar steeds so mooi en elegant sal wees...
Haar lyf sal sy immerjeugdigheid behou en haar vel sal glansend bly, haar mond sensueel en sonder om n oog te knip, sal sy, dienswillig die uwe, voortgaan met haar taak...
Sy is n stil diktator, n winkelpop wat aan ander voorskryf wat hulle moet dra terwyl sy onverskillig deur die winkelvenster kyk, waar n ganske wereld bedags op sy tone verbytrippel.

Wie is sy? wonder ek, sy wat nooit moeg word nie. Hoeveel keer het sy die jakarandabome sien pers word? Hoeveel kersvakansies het sy al sien verbymasjeer? Wie is haar skepper? En wie is die slaaf, sy of ons? Wie hou wie gevange?
Dra ons nie die klere wat sy voorskryf nie, staan ons uit in n bondel. Sy rus in elk geval nie voordat sy ons nie almal eenders geklee het nie.
Ons luister en ons verstaan haar stil taal.
Op haar manier is sy n belangrike en selfs noodsaaklike terapie vir ons vroue. met haar voorskrifte beroof sy die psigiater sonder om n woord te se...

Op pad huistoe dink ek so by myself...
n Pop is maar n pop, hol van binne... n regte ware pop kan n mens uitken.

Die werklike probleem is eintlik-kan n mens nog n mens, n werklike mens, uitken?

Vuur

Sit ek en die oom gisteraand om n vuurtjie om die aandkos reg te kry, want dit was ons woonbuurt se beurt om in die 'donker' te wees...

Wat is lekkerder as om n vuur te sit en in die rooiwarm gloed te staar...

Dan dink n mens mos diep en baie ver aan dit wat was- al die onvergeetlike hoogtepunte wat verby is...

So laat die vuurtongetjies wat spring en vlietend in die warm dieptes verdwyn jou gedagtes loop!
Le ons hoogtepunte in die verlede? of is daar maar diep in elke mens n hunkering en soeke na nuwe hoogtes in ons lewe?

n Vuur verander gedurig van vorm en kleur en warmte.
Soos n vuur is die mens se gemoedstoestand ook nooit dieselfde nie, soos n vuur wissel ons stemming voortdurend!

Maar dink ons ooit daaraan om soos vuur dieselfde warmte en vriendelikheid daagliks aan ander uit te straal- onvoorwaardelik en ongevraagd?
Om soos n vuur in sy verandering voortdurend vriendelikheid en toenadering te soek en te toon.
Kom raak n bietjie stil by n vuur en dink aan die warm lewenslesse wat hy ons wil leer:

Om met spontane vriendelikheid en onvoorwaardelike vriendskap steeds vir mekaar lief te wees.
Dan sal ons net soos n vuur, warmte in n koue wereld indra...

Klappe

Op versoek geskryf deur die oom se ouboet
Johan Lourens
Aan almal wat met hierdie klappe sukkel; en glo my daar is baie.
Ek self kon nie hieroor skryf nie omdat ek nog my lewe lank sukkel met hierdie klap...


Die lewe deel so maklik klappe uit aan al ons ou mensies, klappe wat nie rooi merke of blou kolle agterlaat nie, maar klappe wat geestelike letsels los wat ons regdeur ons lewens met ons saamdra. As kind of volwassene kry ons dalk n paar van hierdie klappe wat so n letsel los dat ons eendag wanneer ons getroud is hierdie letsels oordra aan ons kinders. Omdat ons seer het, wil ons andere ook seermaak. Partykeer is ons nie eers bewus daarvan nie maar ons saal hulle op met ons letsels wat hulle nie mooi verstaan nie, hulle weet nie hoekom nie en belewe dit as daar word op my neergesien.
Ek kan niks reg doen nie, daar is geen verhouding tussen my en my ouers nie. Ons kommunikeer nie met mekaar nie...

As pa by die huis kom, knor hy net vir almal en gaan sit voor die sillybox of lees sy koerant. As ma by die huis kom knor sy vir almal en kla dat sy ook n vol dag se werk doen en nou moet sy kom kos maak, huis aan die kant maak, knorrende pa gelukkig hou, die kinders stil hou dat hulle nie dalk vir pa pla nie, kyk dat hulle huiswerk gedoen is...

Daar word geen kwaliteit tyd met die kinders deurgebring nie. Die sillybox neem so n sentrale plek in die huis in dat almal vasgenael vir die eenoogmonster sit en kyk. almal verwerp almal terwille van die sepies, realiteitsprogramme, sekstonele en al die ander gemors wat voor jou afspeel. Partykeer is dit die gevegte tusse pa en ma wat die norm van kommunikasie in die huis word. Dit word aangehoor deur die kinders en laat hulle onseker en verwerp voel.

Ook om jou kinders hande vol geld te gee om hulle onder jou voete uit te hou kan nie die plek van tyd saam met hulle deurbring inneem nie. Dit maak ook nie dat daar n goeie verhouding tussen julle gekweek word nie. Aandag en liefde en belangstelling in sy doen en late, dit is wat n kind verwag en op floreer.

Ons kinders is nie totaal onskuldig aan die swak vehoudings wat daar bestaan nie. Hulle is rebels, word beinvloed deur maats, want die groepsdruk op die hedendaagse kind en jongmens is ontsettend groot, kommunikasie tussen mekaar veroorsaak dat maats die een teen die ander afspeel. So kom ons kinders met vooropgestelde idees by die huis aan en verwag dat daar n utopia by die huis moet wees... 'witch is true'.
Huis, ouers, boeties, en sussies almal en alles saam behoort die utopia te wees vir n huisgesin.
Daar is egter een belangrike voorwaarde en dit is dat almal saam moet werk om daardie utopia te skep, dit is nie maar sommer outomaties daar nie.

Wat doen ons nou as ons almal met letsels uit ons verlede by mekaar uitkom en ons het kinders aan wie ons letsels toegedien het? Waar begin ons en hoe begin ons om daardie utopia te bou?
Deur niks te doen nie gaan dit nie ons saak verbeter nie.
Daar moet iets daadwerklik gedoen word dit help nie aan te karring soos huidig nie, verhoudings sal net verder vertroebel word. Dit help ook nie om net op n hopie te gaan sit en 'sulk' oor die probleem nie. Daar moet genesing kom voordat verhoudings kan verbeter.
Ons moet met mekaar kommunikeer en werklik met mekaar gesels die een moet luister wat se die ander en ons moet begrip vir mekaar se probleme he. En eers wanneer ons ons innerlike leeg gemaak het teenoor mekaar en gehoor en geluister het wat die ander een se kan ons saam begin om n nuwe verhouding van voor af te begin.

Maar as ons gedink het ons kan dit op ons eie doen, dan maak ons n baie groot fout.

Die groot geneesheer, die liefdevolle Jesus moet n intergrale deel van ons lewe wees. Hy wil ons lewe en lewe in oorvloed skenk. Sonder Hom is ons nie in staat om te lewe nie. Hy het nie verniet vir ons sondes, ons siektes en ons probleme aan die kruishout gesterf nie. Hy het geweet van al hierdie probleme wat ons het en gaan kry en daarvoor voorsiening gemaak.

Ons gaan egter met oogklappe deur die lewe, in alle waarskynlikheid omdat geen komunikasie met ons ouers oor godsdiens en die waarhede van die bybel was nie, en daarom ook geen komunikasie tussen ons en ons kinders oor die saak is nie.

Wat hersel verhoudings?
Liefde, liefde en nogmaals liefde. Die groot opdrag is dat ons die Here moet liefhe met ons hele hart en siel en ons moet ons naaste liefhe soos onsself. Die liefde moet onvoorwaardelik wees. Maak nie saak wat gebeur het nie; hier word nie gepraat van liefde tussen man envrou of nooi en kerel nie. Ek praat van die Goddelike Agape liefde. Die liefde soos ons in 1Kor 13 daarvan lees, wat alles verdra en vergewe en nie opgeblase is nie. Ons kan nie met haat in ons harte rondloop nie nou wel miskien nie openlik nie...
Hoe kan ons ons kind verwerp omdat hy/sy iets gedoen het wat vir ons onaanvaarbaar is?
Hoe kan ons ons ouers verwerp omdat hulle dalk so vasgevang is in hulle eie probleme dat hulle nie aandag aan my kan gee nie...

Ma, is die verhouding met jou dogter vir jou belangrik?

Pa, is die verhouding met jou seun vir jou belangrik?

Dogter, is die verhouding met jou ma vir jou belangrik?

Seun, is die verhouding met jou pa vir jou belangrik?

As dit is... dan moet ons oor die generasiegaping uitreik na mekaar, en mekaar verseker van ons respek en liefde vir mekaar. n Liefde wat net moontlik is deur die genade van die kruisdood van Jesus Christus.

In 2Kron 16:9 staan daar, want die Here se oe deurloop die hele aarde opsoek na die mens wat Hom liefhet, sodat Hy daardie persoon kan help en ondersteun.

Pslm 55:1-6 Dawid is in groot nood hy weet nie herwaarts of derwaarts nie.

VOEL JY OOK SO?

DAAR IS NET EEN ANTWOORD...

Pslm55:17- Maar ek roep God aan...
Pslm55:23- Werp jou sorge op die Here...
Dit wat jy nie by die mense kan kry nie dit sal die Here vir jou gee. Die Here verseker jou dat hy jou nooit sal begewe of verlaat nie.
God is ook nie n mens dat Hy sal lieg nie.

As die Lewe jou raakgeklap het, kan jy nie met n wrok in jou binneste loop nie.
Spreek die persoon vry wat jou seergemaak het.
As daardie persoon dalk nie meer lewe nie, skryf aan hom/haar n brief en se daarin wat jou seergemaak het, hoe jy gevoel het. Se vir die persoon dat jy hom/haar vergewe vir dit wat aan jou gedoen is en vra omverskoning vir jou aandeel in die situasie.
Spreek die persoon vry en gaan aan met jou lewe.
(verbrand die brief of skeur dit op)

Bekommerd

Een van die groot siektes van ons tyd is bekommernis.
Om te worry, so dink mense, los probleme op.
Die waarheid is egter dat jy nie n enkele probleem oplos deur jou te bekommer nie.
Jy kom glad nie nader aan n oplossing deur nagte deur wakker te le en stres nie...

Maar nou is n ander waarheid, dat daar min dinge in die lewe is waarvan jy vandag seker kan wees.
Alles is onbestendig, onstabiel of onseker.
Die meeste dinge in die tegnologiese eeu waarin ons leef, verander vinniger as die weer.
Wie weet nog wat is n tikmasjien? of n platespeler?

Kom ons kyk maar net na die alledaagse lewe:
Mense verloor daagliks hulle werk, afgestudeerde jongmense kry nie werk nie, rentekoerse en wisselkoerse is onstabiel, om nie eers hier te begin praat oor die brandstofpryse nie!
Selfs in sport verander die reels en kriteria vir spankeuses gedurig...
Ja, die wereld word voorwaar gekenmerk deur onsekerheid en onstabiliteit!
AS DIE HUIDIGE SO ONSEKER IS, WAT VAN DIE TOEKOMS?

Maar nou het ons hierdie wonderlike troos dat dit nie God se wil is dat ons beangs, vol vrees of vol bekommernis deur die lewe moet gaan nie.
Hy is altyd by ons en daaraan kan ons vashou in elke situasie.
Kom ons hou in hierdie tyd van bekommernis en onsekerheid vas aan die waarheid dat ons nie na ons omstandighede moet kyk nie, maar na God wat baie groter is as ons omstandighede!

HERE DANKIE DAT U MY BRON VAN VREUGDE, BLYDSKAP EN GELUK IS.
DIT IS DINGE WAT GELD NIE KOOP NIE.
DANKIE DAT U IN AL MY BEHOEFTES VOORSIEN.
VERGEWE MY ASSEBLIEF OMDAT EK SOMS SO N KOMMERKOUS IS.
AMEN